Willem Hussem verhult niet, maar laat zien.

Kort na zijn zestigste verjaardag schreef kunstschilder Willem Hussem aan zijn zoon Frank dat hij nu eindelijk wist wat hij met verf kon doen en dat hij nog tien jaar de tijd had om mooie doeken te maken. In zijn woorden school een belofte die de kunstenaar achteraf gezien ruimschoots wist in te lossen, want de periode 1960-1970 werd artistiek bezien zijn meest interessante. De wisselvalligheid waaraan zijn werk voordien nogal eens ten prooi viel – en die hem door kunstrecensenten regelmatig werd verweten – maakte in die jaren plaats voor een consistent schilderkunstig idioom. Als laatbloeier had hij na jarenlang zoeken zijn grote stijl gevonden; een wijze van uitdrukken waarmee hij zich wezenlijk onderscheidde. Dat resulteerde in een reeks schilderijen die tot de hoogtepunten zijn gaan behoren van de naoorlogse moderne schilderkunst in Nederland.